جادوی نگاهت
چه میشد گر دل آشفته من
به شهر چشم تو عادت نمی كرد
وای كاش ازنخست آن چشم هایت
مرا آواره غربت نمی كرد
چه زیبا بود اگر مرغ نگاهت
میان راز چشمان تو می ماند
تو میماندی و اوهم مثل یك كوچ
ز باغ دیده ات هجرت نمی كرد
تمام سایه روشنهای احساس
پر از آرامش مهتابیت بود
و لیكن شاعر آیینه ها هم
بخوبی درك این وسعت نمی كرد
زمانی كه تو رفتی پاكی یاس
خلوص سبز گلدان را رها كرد
چه زیبا بود اگر از اولین گام
نگاهم با دلت صحبت نمی كرد
تو پیش از آنكه در دل پا گذاری
تمام فالهایم رنگ غم داشت
ولی تو آمدی و بعد از آن دل
بدون چشم تو نیت نمی كرد
هجوم لحظه های بی قراری
مرا تا عمق یك پرواز میبرد
و جز با آسمان دیدگانت
دلم با هیچكس خلوت نمی كرد
نگاهم مثل یك مرغ مهاجر
بدنبال حضورت كوچ میكرد
بغیر از انتظارت قلب من را
كسی اینگونه بی طاقت نمی كرد
تو می ماندی كنار لحظه هایم
ولی این شادمانی زود می رفت
و تا می خواست دل چیزی بگوید
تو میرفتی و او فرصت نمی كرد
دلم از پشت یك تنهایی زرد
نگاهش را به چشمان تو میدوخت
ولی قلب تو قدر یك گل سرخ
مرا به كلبه اش دعوت نمی كرد
